Een door mij gerespecteerd predikant gebruikt vaak het woord starven. Vanmiddag spraken wij er tijdens de koffie in de pauze kort over. Over ‘starven.’ Ik blijf sterven benoemen als sterven en niet als starven. Hij zei: ‘Broeder, vrínden zullen u en ik nóóit worden, maar er is genade voor u en vrede.
Kijk, hoezeer ik het met hem oneens ben (wat hij weet), we respecteren elkaar wél en zó hoort het ook. Althans dat vind ik.
Het is bijna 18:00 uur. In medische tijdsduiding. Áltijd met een dubbele punt en de vermelding van ‘de ure.’ Dat móét niet. Dat is juridisch iets makkelijker bij onvoorziene problemen om dat laatste wat minder móéilijk te maken.
Ik ga naar de kapper. En wel nú, want des daags steekt mij de zon en in de nacht de maan. Maar ook dáár is de door mij gerespecteerde predikant het niet mee eens. Dat ik ook voor hém de koffie heb betaald weer wél, en over het delen daarvan op Facebook óók …
Met vríndelijk groet,
Hans Oud.